Aşçıya Diyeceğim Yok Pilavı Bağışlayın Fıkrası

Aşçıya Diyeceğim Yok Pilavı Bağışlayın – Nasrettin Hoca Fıkrası

Selçuklu Sultanı Alâaddin, bir ramazan günü Nasreddin Hoca’yı Konya’ya davet etmiş. Sultan çağırır da gidilmezmi; üstelik, rahmetliye hususi arap atlarından birini göndermiş. Hoca şehre vardığında vezirlerden birisi karşılamış. Gün boyu Konya’nın gezilecek yerlerini gezmişler, görülecek yerlerini görmüşler. Akşam ezanıyla birlikte “sultan sofrası”nda iftara oturmuşlar. Adet olduğu üzre evvela çorba gelmiş. Yine adet olduğu üzre ilk kaşığı Sultan Hazretleri çalmış ama, parlaması da bir olmuş:

— Kaç defa ferman buyurdum; benim çorbama Erciyes kekiği atılacak diye. Kaldırın bu çorbayı! Kuzu tandırı getirin!

Sofrada bulunanlar çorbanın kokusuyla yutkuna dursunlar, bu defa kuzu tandır gelmiş. Sultan tadına bakar bakmaz; bu sefer de“Mendebur aşçıbaşı!” diye gürlemiş:

— Şu Selçuk ülkesinde kuzu mu kalmadı ki, koç kızartırsınız. Götürün bunu çabuk!

Hasılı, o yemeye bir bahane, bu yemeye bir bahane, sofraya ne gelirse Sultan Hazretleri, tadına baktıktan sonra, aşçıbaşını azarlayarak geri gönderiyormuş.

Nasreddin Hoca bakmış ki, aç kalacak. Ayağa fırladığı gibi pilav lengerini alıp önüne koymuş; hızla kaşıklamaya başlamış. Sultan Hazretleri;

— Hocam, demiş, ne yapıyorsun?

— Sultanım, demiş, Hoca, ahçı başı sizin olsun, bari pilavı bağışlayın!

Nasrettin Hoca – Al Abdestini Ver Pabucumu

Rahmetli derede abdest alırken pabucunun tekini dereye düşürmesin mi? Peşi sıra seğirtmiş,

ama, bir türlü pabucu yakalayamamış. Yalın kaldığını anlayınca münasip bir şekilde abdestini bozmuş ve dereye çıkışmış:

— Al abdestini, ver pabucumu!

Aklın Varsa Akşehir Gölü’ne – Fıkrası

Nasrettin Hoca Fıkrası – Aklın Varsa Akşehir Gölü’ne

Hikaye bu ya, rahmetli yoldan çarı çırpı mı toplamış, yoksa geven mi kesmiş; eşeğe yüklediği gibi evin yolunu tutmuş. Tutmuş ama, içini kemiren şüpheden de bir türlü kurtulmak mümkün değil. Bir eşek yükü zahmet çektiği bu ot odun bozuntusu ya ocağa atınca adam gibi tutuşmazsa? Sınamayı kurt yemez deyip, sınayayım derken, yüküyle birlikte eşeği de alev almaz mı? Hayvancağız var gücüyle kendi yangınından kaçmaya başlayınca, Hoca merhum arkadan bağırmış:

— Aklın varsa, Akşehir gölüne!

Akçeli Kötek – Nasrettin Hoca

Hoca, pazarda dolaşırken biri ensesine okkalı bir tokat atmış.Adamdan davacı olup, birlikte Kadı’ya gitmişler. Oysa, adam Kadı’nın akrabasıymış. Kadı;

— Bir tokatın cezası bir akçedir. Git, getir, demiş.

Adam gidiş o gidiş… Hoca da ne yapsın? Kadı’nın ensesine bir tokat indirdikten sonra;

— Kadılığını akraba hatırına kullanırsan, demiş, kötekten sen de nasibini alırsın. Getireceği bir akçeyi benim attığım bu tokadın cezası olarak sen al!

Ağzım Hiç Kapanmadı – Nasrettin Hoca

Ağzım Hiç Kapanmadı

Hoca merhumu bir eve akşam sohbetine davet etmişler. Davet iyi de, toplulukta bulunan bir boşboğaz havadan sudan, ileriden geriden konuştukça konuşuyor, sözü kimseye bırakmıyormuş. Bırakın Hocanın sohbet etmesini, söz sırası bile gelmemiş adamcağıza.Üstelik uykusu gelmiş, üst üste esnemeye başlamış. Nihayet gecenin bir yarısı herkes evine dağılmayı düşünürken, sazı elinden bırakmayan geveze;

— Hocam hiç ağzını açmadın, deyince, rahmetli;

— Sen görmedin, demiş, o kadar açtım ki, az kalsın avurtlarım yırtılacaktı!

Açlığa Alışacaktı Fıkrası

Açlığa Alışacaktı

Neylersiniz, yoksulluk zor zanaat. Hocamız kıt kanaat geçindiği bir yılın kara kışında bakmış ki arpa saman yazı getirmeyecek, eşeğin arpasını her gün biraz kısmaya başlamış. Kısa kısa hayvancağızın yemi günlük bir avuç arpa olmuş. Bir gün ahıra girdiğinde karakaçanın malları diktiğini gören rahmetli;

— Yazık oldu, demiş, tam açlığa alışacakken!

Acemi Bülbül Bu Kadar Öter

Nasrettin Hoca – Acemi Bülbül Bu Kadar Öter

Rahmetlinin canı mı çekmiş nedir, göz hakkıdır diyerek, yol üzerindeki bahçede zerdali ağacının başına çıkmış. O güzelim zerdalileri cennetlik mideye indirirken bahçıvan çıkıp gelmesin mi?

— Hey, hemşerim, demiş, kimsin, ne işin var ağaçta?

— Bülbülüm!

— Bülbülsen öt bakalım!

İnsan ne kadar öter; rahmetli de garip garip sesler çıkarmaya başlamış. Bahçıvan;

— Bülbül böyle mi öter, deyince, rahmetli;

— İdare et, demiş, acemi bülbül bu kadar öter!

Suratına tükürecekti ama… – Fıkrası

Nasreddin Hoca – Suratına tükürecekti ama…

Akşehir’de Rüknettin Efendi adında yobaz ir adam varmış. Rüknettin Efendi şarlatanın biriymiş. Kendisinde olağan üstü güçlerin bulunduğunu ileri sürerek hastalıkları iyileştirmek için muska yazar, nefes eder, halkı dolandırırmış.
Nasrettin Hoca bir gün bir toplulukta Rüknettin Efendi’yi her zamanki gibiatıp tutarken görmüş. Rüknettin Efendi şöyle diyormuş yanındakilere:

-Bir gece düşümde Peygamber Efendimizi gördüm. Peygamber Efendimiz benim ağzıma tükürdü, işte o günden sonradır bir güce kavuştum. kime nefes ettiysem şıppadak iyileşiyor…

Nasreddin Hoca, bu şarlatanlık karşısında daha fazla dayanamamış.
– Bana bak Rüknettin Efendi demiş. Peygamber Efendimiz aslında senin yüzüne tükürecekti, ama sen esneyince ağzına rastlamış olacak…

Nasreddin Hoca – Acemi Avcı

Hikaye bu ya, kurtlar Akşehir’e, hatta Hoca’nın mahallesine kadar iner olmuş. Rahmetli de kış kıyamet demeyip komşusuyla kurt avına çıkmış.

Neyse uzatmayalım, acem avcı şansı, bir kurdu inde kıstırmışlar. Komşusu hayvanı görmek için kafasını inin ağzından içeri sokmuş. Sokar sokmaz da ayakları halay tutar gibi zıplamaya oynamaya başlamış. Rahmetli, tamam, diye düşünmüş, işte bizim adam kurdu yakaladı. Avcı dediğin böyle olur. Bari yardım edeyim düşüncesiyle adamın ayaklarından asılıp dışarı çıkarmış ki bir de ne görsün; komşunun kafası yok. Hocayı bir düşüncedir almış. Apar topar geri dönüp adamın karısına;

— Hatırlıyor musun, demiş, ava çıkarken kocanın kafası yerinde miydi?

Aceleye geldi af buyurun – Nasrettin Hoca

Aceleye geldi af buyurun – Nasrettin Hoca

Kambersiz düğün olur mu ya ; Akşehir’de de Nasrettin Hoca’sız düğün olmaz. Gel gelelim şehrin ileri gelenlerinden biri düğüne Hoca’yı davet etmemiş. Hoca da eline bikaç sahifeyi sarıp sarmalayıp adamın kapısına dayanmış. Kapıdaki uşağa, ev sahibine mektup getirdiğini söyleyerek içeri girmiş. Hemen getirdiği mektubu düğün sahibine verip sofranın başına kurulmuş. Ev sahibi zarfa bir bakmış; isim de yok cisim de…

– Hani , demiş Hoca’ya , üstü yazılı değil bunun!

Hoca ağzındaki yemekle zar zor cevap yetiştirmiş:

– Af buyur , demiş , aceleye geldi , içi de yazılı değil onun!